Samen behangen is nog moeilijker dan samen vrijen.

Dare to commit

De Amsterdamse filosoof Ad Verbrugge publiceerde in 2013 ‘Staat van verwarring; het offer van de liefde’. Het is een beetje een vreemd boek. Het is ongepland geschreven. Denkend en overwegend ontdekte Verbrugge dat hij bezig was een boek over liefde te schrijven. Het is ook met een zekere koortsachtigheid geschreven. In zes maanden was het af. Alsof het er uit moest. Alsof hij niet alleen in het reine moest komen met het onderwerp, maar ook met zichzelf, met zijn eigen relaties. Vreemd is het ook door de inhoud. Aan de ene kant worden alle boekenkasten met filosofen overhoop gehaald om in kaart te brengen wat zij over liefde te zeggen hebben. Het maakt het tot een stevige filosofische pil. Aan de andere kant schrijft Verbrugge hoofdstukken vol over ’50 tinten grijs’ en gebruikt hij deze trilogie om het wezen van de liefde op te sporen. 

Het is niet de eerste keer dat ik zo’n boek trof. Ik heb ook ooit ‘Venus aan de leiband’  van H. de Knijff gelezen. Ook een filosofische en ten dele theologische verhandeling over liefde en seksualiteit. Ook zo’n omgevallen boekenkast. Minder koortsachtig, minder snel geschreven, maar wel met gevoel voor urgentie. Wat is liefde? 

Beide boeken hebben iets gemeen. Denkend over liefde en seksualiteit stellen zij dat commitment is gegeven met de liefde zelf. In de overgave aan elkaar kun je niet anders dan ook gericht zijn of raken op de ander. Seksualiteit die verbonden is met liefde heeft iets wederkerigs. Het is een vorm van zorg voor de kwetsbaarheid van de ander. Het vraagt vertrouwen om kwetsbaar te zijn. Er is een zekere schaamteloosheid nodig om tegelijkertijd op te gaan in je eigen gevoel en ruimte voor hetzelfde te geven aan de ander. 

De zorg voor elkaar die zichtbaar wordt in de seksualiteit is een beeld voor de zorg op andere terreinen. Het met elkaar eten vraagt ook vertrouwdheid, zorg en respect voor elkaars verlangens. En samen behangen, misschien nog wel moeilijker dan vrijen. 

Wat ik vooral van beide heren geleerd heb is dat commitment niet zozeer te maken heeft met het samen onderhandelen over wat elk van ons wil, maar vooral met het gericht zijn op de ander. Door te zien wat de ander nodig heeft of wil ontstaat als vanzelf die ruimte voor vertrouwdheid, intimiteit en geborgenheid.

– Wim Dekker