Het grote verdriet van Femke van der Laan

Dag van de Echtscheiding

‘Ben je nog met papa getrouwd?…’, vraagt haar middelste van drie kinderen aan Femke van der Laan, de 39-jarige weduwe van wijlen burgemeester Eberhard van der Laan van Amsterdam. ‘Het oor vlak bij mijn lippen wacht op een ja. Natuurlijk zijn wij nog getrouwd. Wat dacht jij dan? Ik heb mijn ring toch om? Maar we zijn het niet. Niet meer.’

Eberhard overleed op 5 oktober 2017 aan longkanker. Femke was zijn tweede echtgenote. Ze scheelden ruim 23 jaar. Eberhard grapte weleens dat hij al een seizoenkaart van Ajax had toen Femke nog in de wieg lag. Twee keer mocht ik Eberhard de hand schudden; beide keren in 2015. Hij combineerde barmhartigheid met een soms bruusk taalgebruik. Echt Mokum!…  Femke en hij kregen drie kinderen: Edze, Eline en Lieve. Eberhard was een joodse jongen uit een huisartsengezin in Rijnsburg.

Het kleine gesprekje tussen Femke en haar middelste kind (‘Ben je nog met papa getrouwd?’) komt uit Het Parool van 1 september jl.. Ik lees die krant omdat ik in Amsterdam werk én omdat het een prima dagblad is. De zaterdagse column van Femke pak ik elke week.

Ik vind Femke een kanjer, een vrouw met lef. Ze werd in haar twintigers verliefd op een advocaat van royaal in de veertig, die rookte als een ketter, hard werkte en ook nog burgemeester zou worden. Weinig quality time. En met hem aanvaardde ze drie koters. Wat een commitment! Femke had ook kunnen zeggen: ‘Nou mooi hoor zo’n liefde met Eberhard, maar dan wel met beperkte risico’s, dus geen kinderen met die man!…’

Ik moet ook aan Femke denken omdat we vrijdag a.s. de jaarlijkse Dag van de Echtscheiding ‘vieren’. Ik ben altijd een beetje in dubio over deze dag. Ik hoop altijd maar dat mensen, die een liefdesrelatie ontwikkelen, dat doen met hart, verstand, emotie, toewijding. En ik weet dat het ook zo makkelijk stuk kan gaan; ook bij ons. Ook wij hebben de jaren gekend, waarop onze relatie langs het randje ging. Brrr. Buikpijn tijdens de avondrit naar huis. Geen happy times. Maar samen met elkaar en anderen wisten we de weg terug te vinden. Ik ben er nog altijd blij om. Zeker als ik de columns van Femke lees. Haar ‘echtscheiding’ is écht definitief. De dood kent geen genade. Onherroepelijk.  Weg is je maatje. Verbroken de innig gevoelde verwevenheid.

Het doet me wensen dat we de Dag van de Echtscheiding aangrijpen om er samen zo intensief mogelijk tegen te knokken. We geven echtscheiding geen kans. Kom op mannen!… Blijf je vrouw trouw. En vrouwen, haal nog één keer je hand over je warme hart voordat je die bebaarde doerak opnieuw achter het behang plakt. Liefde en trouw vereisen ook wilskracht. Ik weet, soms is echtscheiding de beste weg, maar het grote verdriet van Femke van der Laan inspireert me om nog intenser van de dagelijkse aanwezigheid van mijn geliefde te genieten. We zijn er nu nog – samen. Ik ervaar het als bonusjaren.