Zij blijft de betere helft van mij

Voor mij zijn dit de spannendste dagen van het jaar. Soms voel ik m’n buik samentrekken. Moet ik een topprestatie leveren? Een lastig examen doen? In 10 minuten de halve marathon lopen? Nee, allemaal niet. Het is spannend omdat halverwege augustus onze trouwdag passeert. Dat doet deze dag al meer dan drie decennia (gelukkig!) maar elk jaar weer ervaar ik medio augustus een soort nervositeit bij mijzelf. Zou ze nog met me doorwillen? Krijg ik er nog een jaartje bij? Is haar balans een tikkeltje positief? Of alleen maar droefenis rondom mijn functioneren als echtgenoot?

Begrijp me goed: ik heb een groot vertrouwen dat het leven ons niet zal scheiden, maar je wordt natuurlijk nooit perfect. Er is altijd wel wat op mij aan te merken. En soms schijnt mijn gedrag daar ook toe uit te lokken. Besteed ik mijn tijd verkeerd. Luister ik niet goed. Heb ik te weinig aandacht voor mijn dierbaren. Had ik mijn rommel beter moeten opruimen. Langer met onze beagle moeten wandelen. Of mijn agenda beter moeten bewaken. En minder aan m’n iPhone verkleefd moeten zijn. Voor moeilijk handelbare types zoals ik is er altijd veel te verbeteren.       

Ben ik een zielige senior? Zo’n vent die vind dat alle ballen op hem worden afgeschoten? Die al bij voorbaat dekking zoekt voordat de vrouwelijk vuurkracht explodeert?  Welnee! Ik voel me gezegend met thuis en zeker te midden van goede vrienden (m/v), die op relationeel terrein met lastige en droevige gebeurtenissen te maken kregen. Ik ben in de zon geboren, lijkt het. Maar toch ervaar ik de tijd rondom onze trouwdag als spannend. Ons huwelijk is niet vanzelfsprekend. Er is altijd wel wat in verandering; ook al lijkt het stilstaand water. En vaak vraag ik me af: wat speelt er in haar hoofd en hart? Wat kan ze er al over zeggen? En waarop moet ze nog wat langer broeden om haar gedachten te ordenen en haar gevoelens goed onder woorden te kunnen brengen? 

En zij?… Met een variant op het beroemde lied van Marco Borsato wil ik zeggen: zij blijft de betere helft van mij. Met alle deukjes en butsen die we allemaal wel hebben, blijft zij het Grote Cadeau in mijn aardse leven. Ik vermoed dat onder de mensen niemand me meer heeft gevormd dan zij. Ook door de moeilijke momenten heen. ‘Wrijving geeft glans’, riep recent een collega, wiens relatie ooit pijnlijk brak. En de glans zit onder veel meer bij voorbeeld in een tegeltje dat ze al jaren geleden heeft geplaatst in ons gastentoilet. Het is bijna zo’n Delftsblauw stukje beton, waarop staat: ‘In de rechtszaal van het geweten wordt voortdurend zitting gehouden.’ Brrr! Een uiting van haar gevoelige rechtschapenheid. Prima voor een vent als ik, die de neiging heeft nog weleens buiten de lijntjes te kleuren. Ook daarom ben ik in de zon geboren. Omdat er een liefhebbende partner is, die vaak naast me staat, maar waar nodig ook tegenover me staat en me heel eenvoudig een loepzuivere spiegel voorhoudt. ‘Mijn beste criticus woont thuis’, vertel ik mijn vrienden. Inderdaad, de betere helft van mij.